Rozdział 8

 "Życie na krawędzi,
Nie możesz się ustrzec przed upadkiem"

~Aerosmith (Livin' On The Edge)

 (Muzyka)

~*~

Bardzo dużo ludzi czuje nieopanowaną chęć niesienia pomocy innym. Tym wszystkim zbłąkanym w ogromnym świecie, pełnym niebezpieczeństw na które nie są przygotowani. Jane również należała do grupy osób pomocnych, co objawiało się w wielu sytuacjach. Chociażby tej z wczoraj. Kiedy tylko wstała z łóżka, zaczęła rozmyślać o nałogu kolegi. Wiedziała, że musi mu pomóc, pomimo kilkudniowej znajomości. Następna przygoda Roberta z heroiną może skończyć się tragicznie.
-Co robić, co robić? - Mruczała cicho, krzątając się po pokoju. Nie potrafiła znaleźć sobie odpowiedniego miejsca. Najlepszym rozwiązaniem była zimna podłoga w rogu salonu. Gorące powietrze wpadało do mieszkania przez uchylony balkon, powodując u brunetki uczucie duszności. W takich warunkach nie miała ochoty na nic... No może poza rysowaniem. W dalszym ciągu kochała to robić. Inspirowały ją najprostsze rzeczy, co owocowało niesamowitymi pracami. Już kilka z nich wisiało nad łóżkiem. Tym razem do kolekcji miało trafić kolejne dzieło. Dziewczyna przypomniała sobie wygląd Roberta na dragach i natychmiastowo rzuciła się w kierunku farb. Po kilku minutach na płótnie pojawiały się kolejne kreski. Wystarczyło pół godziny, aby powstał ciekawy obraz. Jane ukazała na nim sylwetkę mężczyzny z długimi, "lejącymi się" włosami, sporym zarostem i podkrążonymi oczami. Postać wyglądała na zmęczoną, po wielu nieprzyjemnych doświadczeniach. Dopełnieniem klimatu obrazu były niewątpliwie przytłaczające barwy, takie jak ciemna, wręcz zgniła zieleń, czerń oraz brąz. Zadowolona May odstawiła pracę do wyschnięcia i podążyła w stronę lodówki, mając nadzieję na znalezienie tam zimnego napoju. Jedyną rzeczą jaką zastała, był chłód, który w przyjemny sposób otulił jej rozpaloną twarz.
"Cholera, przydałoby się zrobić jakieś zakupy." -Stwierdziła, patrząc po półkach. Natychmiastowo ruszyła ku szafie, skąd wyciągnęła pierwsze, lepsze ciuchy. W szybkim tempie ubrała się i zeszła do małego sklepiku, znajdującego się na parterze budynku. Już na wejściu usłyszała kłótnię sprzedawczyni i jakiegoś chłopaka. Nie zwracając na to zbytnio uwagi, zaczęła szukać najpotrzebniejszych produktów. Kiedy koszyk został napełniony po brzegi, podeszła do kasy. Sprzedawczyni w dalszym ciągu sprzeczała się z niskim blondynem.
-No Susan, proszę. To ostatni raz. - Mruczał, jakby był pijany.
-Nie rozumiesz? Nie mogę! Już pani Margaret ostatnio zwróciła mi uwagę na twój wiek. Nie masz jeszcze 21 lat, więc znikaj ze sklepu. -Pomachała rękami, jakby wskazując mu drogę do wyjścia.
-No zajebiście! Właśnie straciłaś klienta! -Wykrzyczał i odszedł od lady. Kilka sekund a do uszu obydwu kobiet doszedł dźwięk trzaśnięcia drzwiami. Jane nie odzywała się, tylko zapłaciła i wyszła. Myślała o tych wszystkich młodych dzieciakach, zażywających różnego rodzaju używki. Ba, ona sama je brała. Czy ten świat upadł na sam dół? Czy młodzież jest aż tak zdemoralizowana? Chyba tak. 


Wieczorem...

 
Jane ubrała na drobne ciało ciemne ciuchy i wyszła z mieszkania. Jak zwykle nie miała sprecyzowanych planów, co do spędzenia wieczoru. Spodziewając się spotkania Duffa w Troubadour, udała się w tamto miejsce. Cała ekipa siedziała jak zawsze w tym samym miejscu. Wszystko wydawało się być w porządku, jednak przy stoliku panowała cisza.
- Cześć. - Jane usiadła obok Roberta, który wyglądał nieco lepiej niż wczoraj. Nikt w dalszym ciągu się nie odzywał. Cała paczka w ciszy piła alkohol, co było krępujące dla brunetki. Nie wiedziała jak zacząć jakąkolwiek rozmowę. Na szczęście wyręczył ją Duff.
-Robert chce z tobą pogadać. - Rzucił koledze zabójcze spojrzenie, a ten niechętnie wstał i poprosił dziewczynę do rozmowy na osobności. Wyszli z baru i oparli się o pobliski mur. Żadne z nich długo się nie odzywało, patrząc nieobecnym wzrokiem w uliczny ruch. Na zewnątrz panował hałas, jednak nie aż tak duży jak w lokalu. Jedynie od czasu do czasu słyszalne  były krzyki, trąbienie przejeżdżających samochodów i głośną muzykę.
Powietrze pomimo późnego wieczoru, nadal było gorące. Do takiego stopnia, że ludzie chodzili w koszulkach na ramiączka.
-Ja... Przepraszam za wczoraj. - Mruknął jakby niechętnie. - Nie potrafiłem wytrzymać. Heroina jest moją kochanką od dłuższego czasu.  - Kontynuował bardziej przejętym, ale i smutnym tonem. - Zawsze mi pomaga...
- Zawsze cię zabija. -Przerwała mu z matczyną wręcz troską. - Nie możesz więcej brać.
- Ty się o mnie martwisz? -Zapytał, uśmiechając się cwaniacko.
-Prawie cię nie znam, ale jak patrzę na młode osoby, szmacące się dragami, to krew mnie zalewa. Sama nie wiem czemu spróbowałam tego gówna. Nigdy już tego nie tknę i tobie też radzę.
-To nie takie proste. - Westchnął spuszczając wzrok. Doskonale wiedział, że nie uda mu się rzucić heroiny. Może gdyby chciał... Ale problem tkwił w tym, że nie miał zamiaru iść na odwyk.

____________________________________________

Dzisiaj blog obchodzi swoje pierwsze urodziny.

Równo rok temu założyłam stronkę :)