Rozdział 7

  

 "Każdy upa­dek bo­li, ale chy­ba naj­bar­dziej ten, który spo­wodo­wała bezsilność..."

(Muzyka)

~*~

-Robert! - Krzyknęła, szturchając go w ramię. - Wstań do cholery! - Coraz ciszej wypowiadała zdania, które przeradzały się w bezradny pisk. Brunet w dalszym ciągu nie reagował na żadne bodźce, co doprowadzało Jane do szaleństwa. Bezradna przytargała go do łazienki i posadziła w kabinie prysznicowej. Nie zastanawiając się dłużej, puściła zimną wodę. Strumień pobudził chłopaka, jednak dalej był on w okropnym stanie. - Boże, ty żyjesz. - Wyszeptała, zakrywając ręką usta. W jednej chwili do jej oczu napłynęły łzy szczęścia. - Ty idioto, otarłeś się o śmierć! - Usiadła obok Roberta, oddychając głęboko. Czuła ogromną ulgę, że punkowi  nic się nie stało. A mogło... 


30 minut później...

 
Zza drzwi dobiegały radosne krzyki, zbliżające się do drzwi w zawrotnym tempie. Chwila, moment a do mieszkania wpakowała się cała ekipa z Troubadour, w tym i Duff. Blondyn widząc parę w takim stanie, zamarł. Jednego był pewien, stało się coś złego. Robert leżał na podłodze, nie mając kontaktu z rzeczywistością, a Jane nie podnosiła wzroku, pomimo dużego hałasu, jaki zapanował po ich wejściu. Kryła twarz w dłoniach, nie zwracając uwagi dosłownie na nic.
-Co tu się wydarzyło? - Zapytał McKagan ze stoickim wręcz spokojem. Takie zachowanie ani trochę nie odzwierciedlało jego emocji. Był wkurzony na przyjaciela. Doskonale wiedział, że to on doprowadził do tak niekomfortowej sytuacji w jakiej znalazła się Jane.
- On chyba wziął za dużo. - Wybełkotała, podnosząc głowę. - Ja się bałam, bo Robert  nie dawał znaku życia... To moja wina. Ja mu to wstrzyknęłam... - Spojrzała na kolegę z szklankami w oczach.
-Nie pieprz głupot. To jego wina. Nie musiał brać w twoim towarzystwie. Pogadam z nim, tym bardziej że miał cię odprowadzić, a nie przywlec do tego syfu. Ale to później. Teraz wrócisz normalnie do domu. - Podał jej rękę, aby wstała z  brudnej posadzki. Brunetka oszołomiona tymi wszystkimi wydarzeniami, poruszała się dosyć powolnie. Nieudolnie narzuciła na plecy ramoneskę i wyszła. Na zewnątrz poczuła jakąś taką ulgę. Powietrze pomimo smogu wydawało się być czystsze niż w mieszkaniu McKgana. Tutaj przynajmniej nie zajeżdżało stęchlizną i rozlanym alkoholem.
-Duff, co z nim będzie? - Spytała, patrząc tępo w jakiś bliżej nieokreślony punkt.
-Nic, po prostu przedobrzył... Nie martw się, on z tego wyjdzie. -Uśmiechnął się blado. - Jane, wiesz... Ja chciałbym cię przeprosić za to jego zachowanie. Chuj nie powinien był się tak zachować.- Zbulwersował się na samo przypomnienie twarzy przyjaciela.
-Nie masz za co. Ludzie mają swoje potrzeby. Robert musiał wtedy zaspokoić jedną z nich. - Brunetka posłała koledze krzywy uśmiech, po czym spuściła wzrok. Zawsze w niezręcznych sytuacjach stawała się okropnie nieśmiała. Jedyne co wtedy robiła, to wpatrywała się w czubki butów, jakby były najbardziej interesującymi rzeczami w świecie. - Już jesteśmy. - Powiedziała po kilkuminutowej ciszy. - Dzięki za wszystko. - Pocałowała blondyna w policzek i weszła do klatki. Ciągnąc mozolnie nogi po dłużących się w nieskończoność schodach, miała ochotę jak najszybciej zasnąć. Kiedy tylko dotarła do mieszkania, od razu rzuciła się w miękkie poduszki. Na dobry sen nastawiła "Cry Me A River" - Aerosmith.
-No i kolejny dzień w boskim LA z głowy. - Mruknęła, ziewając cicho i wpatrując się w błękitny sufit, przypominający niebo, czy też morze z krystalicznie czystą wodą. 
Udało jej się w końcu uspokoić, po tych wszystkich przygodach z dragami. Nieco ochłonęła, dzięki czemu mogła racjonalnie pomyśleć. W mieszkaniu panowała cisza, radio przestało grać cudowne dźwięki gitar, słychać było jedynie tykanie ogromnego zegara, stojącego w rogu pokoju. Cała ta aura sprzyjała rozmyślaniu nad przeszłością i przyszłością. - Nigdy nie wezmę heroiny, nigdy... - Szepnęła po dłuższym zastanowieniu się.