Rozdział 5

 "Życie to brutalna, zapierająca dech w piersiach zabawa – jak skakanie ze spadochronem 

albo niebezpieczna górska wspinaczka.

~Paulo Coelho

(Muzyka)

~*~

Do uszu brunetki doszedł nieprzyjemny dźwięk dzwonka od drzwi. Zerwała się jak oparzona i przeczesując palcami włosy, biegła aby otworzyć.
Po przekręceniu zamka i uchyleniu dębowych drzwi, ujrzała wysokiego bruneta z torbą pełną listów.
-Dzień dobry. Mam dla pani list od niejakiego Mark´a Vine. - Spojrzał znudzonym wzrokiem na kopertę, aby po chwili oddać ją Jane. - Miłego dnia. - Rzucił na odchodne i May tyle go widziała.
Wróciła do sypialni i otworzyła list. W środku znajdowała się niewielka kartka, na której były napisane informacje dotyczące tej całej agencji modelek. Mark umówił ją  ze swoim przyjacielem za dwa dni. Do tego czasu Jane mogła robić co chciała. Najbardziej pragnęła poopalać się na Venice Beach, słuchając szumu fal oraz popijając zimną colę. 
-Dobra, trzeba coś zjeść. - Złapała się za burczący brzuch. Podążając do kuchni, zauważyła niewielką chusteczkę, wystająca z kieszeni jej kurtki. Wyciągnęła ją i przeczytała zawartość.

"Jeśli będziesz miała czas, to wpadnij do Troubadour."

        ~Duff                           

W sumie oferta blondyna nie była taka zła. Zawsze takie wyjście zabijało dłużący się w nieskończoność czas.

6 godzin później...


-Przepraszam, wie pan może gdzie jest Troubadour? - Zapytała stojącego przy drodze harleyowca.
-Skręcasz w lewo, potem idziesz prosto i znajdujesz ten przytulny bar, laleczko. - Uśmiechnął się cwaniacko. - Może cię podwieźć?
-Nie dziękuję. Miłego wieczoru. - Machnęła ręką i ruszyła przed siebie. Mijała różnych ludzi, pochodzących z różnych środowisk. Najdziwniejszym z nich okazał się być pewien hipis. Biegał prawie nago po ulicy, śpiewając piosenkę Janis Joplin. Brunetka zaśmiała się cicho, słuchając pogwałconej wersji "Mercedes Benz". Kiedy przeszła 30 metrów, jej oczom ukazał się duży szyld z napisem "Trobadour". Zadowolona weszła do środka i zaczęła szukać Duffa. Niestety tłumy ludzi utrudniały widoczność. Jane wyłapała gdzieś na końcu sali blond czuprynę i podążyła w tamtym kierunku. Duff szybko ją zauważył. Od razu przywitał się z nową znajomą. Jego przyjaciele zrobili to samo. O dziwo Nancy i spółka wydawały się być jakieś takie bardziej... miłe?
- Jane, sorry za wczoraj. Po prostu myślałyśmy, że jesteś jakąś pustą laską. Bez obrazy oczywiście. - Nancy posłała jej przepraszające spojrzenie.
- Nie ma sprawy. - Dziewczyna machnęła ręką. Kiedy atmosfera się polepszyła, do stolika przyszła młoda kelnerka. Wyglądała jak żywy trup. Oczy, mocno podkrążone, włosy również w nie najlepszym stanie.
-Coś podać? - Zapytała z lekką chrypą, wysilając się na uśmiech.
- Daj mi whisky z lodem. - Powiedział Duff.
-Dla mnie to samo. - Dodała brunetka, przypatrują się twarzy dziewczyny. Ta kiwając głową i mówiąc coś do siebie, zniknęła tłumie.
-Ej słuchajcie, mam trochę kruchej blondi i cukiereczków. - Robert oglądają się dookoła, wyciągnął z torebki małe zawiniątko. Odwinął je i ostrożnym ruchem pokazał zawartość. - Kto chce? - Szepnął, co było nie słyszalne dla jego znajomych, ze względu na głośną muzykę. Każdy jednak wiedział o co chodzi. No może prawie każdy... Duff widząc minę Jane, zapytał się jej, czy chce spróbować. Na początku wzdrygnęła się na samą myśl zażycia narkotyku, jednak w miarę upływu czasu zaczęła zmieniać decyzję.
- Raz się żyje. - Mruknęła i niepewnym ruchem sięgnęła po kolorowe tabletki. Zanim je wzięła, popatrzyła na błogo uśmiechającego się McKagana.
-Najpierw weź to. Będzie lepszy efekt. - Wybełkotał Robert, wskazując na foliowy woreczek z białą jak cukier substancją. Dziewczyna zwinęła dolara w niewielki rulonik i nieco nieporadnie wciągnęła kreskę. W pierwszej chwili poczuła ból w nozdrzach, ale ten zaraz zniknął, ustępując miejsce niesamowitej euforii. Na dokładkę May połknęła dwie tabletki extazy. Od razu świat stał się kolorowy i taki... mało wyraźny. Teraz brunetka widziała dwóch Duffów, którzy jeździli po klubie w zabawkowych motocyklach. Z niedowierzania przetarła oczy. Próbowała wstać, jednak zakończyło się to twardym lądowaniem na podłodze.
- Duff, poczekaj! Idę z tobą! Muszę zdążyć na pociąg! - Krzyczała jakieś bezsensowne zdania, czołgając się po brudnej posadzce. Nikt jej nie zatrzymywał. Jedyną osobą, która jej pomogła, była ta barmanka. Złapała ją pod pachy i przywlokła do stolika.
-Robert, co ty jej dałeś?! Pewnie najniższej klasy gówno z ulicy! Jakaś ekstremalna mieszanka. - Miała do niego pretensje, spoglądając na stan nowej mieszkanki anielskiego miasta. - Teraz się nią opiekuj, bo nie wiadomo co zrobi. - Rzuciła krótko i wróciła z powrotem do baru, gdzie powstała sporych rozmiarów kolejka.