Rozdział 6

 "Musisz nauczyć się czołgać,
zanim nauczysz się chodzić." 

~Aerosmith (Amazing)

 (Muzyka)

~*~

Wszystko powoli wracało do normy. Obraz był bardziej wyrazisty niż kilkadziesiąt minut temu, oddech spokojniejszy.  Jane delikatnie oparła głowę o coś skórzanego, przymykając przy tym oczy. Dopiero po kilku minutach je otworzyła i spojrzała na znudzonego Duffa.
-Ja chyba muszę wracać. - Wybełkotała, przecierając zmęczone oczy. W jednej chwili cały makijaż rozmazał się po powiekach i policzkach. May wyglądała jak wieloletni ćpun, nie znający żadnych granic, jednak nie przeszkadzało jej to.
-Chodź, odprowadzę cię. - Rzucił Robert, podnosząc się z kanapy. Energicznym ruchem poprawił jeansową katanę i złapał brunetkę za rękę. Był to gest czystko koleżeński, pomagający Jane w utrzymaniu równowagi. Duff do samego końca odprowadził parę, zazdrosnym wzrokiem.
-To twój pierwszy raz? - Zapytał Robert. 
-Tak... Zawsze byłam przeciwnikiem narkotyków. -  Zmarszczyła czoło, jakby intensywnie myślała. W rzeczywistości jeszcze nie mogła, gdyż środki nadal działały.
-Los Angeles zmienia ludzi. - Zaśmiał się cicho. - Ja też kiedyś byłem zwykłym chłopaczkiem z Seattle. Dobrze się uczyłem i tak dalej, ale to było nudne... Spieprzyłem do LA, które całkowicie mnie pochłonęło, skradło duszę... - Podniósł głowę ku górze, unikając kontaktu z towarzyszką.
-Gdzie jesteśmy? - Mruknęła po chwili, nie mogąc rozpoznać okolicy. Osiedle przypominało bardziej slumsy, niż błyszczące w blasku świateł bloki, gdzie mieszkała. Latarnie pojawiały się coraz rzadziej, co potęgowało mroczność tego miejsca.
- Idziemy na skróty. - Odpowiedział tajemniczo, rozglądając się po ulicy. Najwyraźniej na kogoś czekał. Kiedy zza rogu wynurzyła się ciemna postać, chłopak od razu przyspieszył kroku. - Daj mi pana Brownstone´a. - Niemalże wyszeptał. Jane próbowała zobaczyć twarz dilera, jednak wszechobecna ciemność to uniemożliwiała.
- Przyjdź jutro, będzie więcej. - Rzucił nieznajomy i zaraz zniknął. Słychać było tylko stukot jego kowbojskich butów. Brunetka stanęła jak wryta. Doskonale znała ten głos. Nie wiedziała do kogo należał, jednak gdzieś w głowie pamiętała go jeszcze z czasów Lafayette.
- Gdzie teraz?- Zapytała cicho. Robert pociągnął ją za sobą i w szybkim tempie opuścili slumsy.


30 minut później...

 
Weszli do niewielkiego mieszkania, przypominającego jeden, wielki burdel. Już z wejścia było wiadomo, że kawalerka należy do punków. Tylko oni niszczą wszystko na samym początku.
- Wejdź ze mną. - Chłopak wyglądał na roztrzęsionego. Jak znerwicowany, błądził po wszystkich kątach salonu. Kiedy znalazł miejsce przy ścianie, osunął się na ziemię. Z tylnej kieszeni wyciągnął łyżkę i zapalniczkę. Zawartość torebeczki leżącej do tej pory na podłodze, przesypał na łyżkę i sprawnym ruchem zaczął podgrzewać całość. W kilka minut później zaaplikował substancję do niewielkiej strzykawki.
-Teraz musisz mi pomóc. Wystarczy, że trafisz w żyłę. - Podał jej narkotyk, a sam zacisnął pasek na ramieniu.
-Ale ja nie potrafię... - Powiedziała wystraszona.
-Wierzę w ciebie. - Wyprostował rękę. Dopiero teraz Jane dostrzegła ślady po nakłuciach, zarówno tych starszych, jak i całkowicie świeżych. Niepewnym ruchem zbliżyła igłę do ciepłej skóry kolegi. Ostatni raz wymienili się spojrzeniami i dziewczyna wstrzyknęła mu całą dawkę. - Dziękuję. - Szepnął i pocałował dziewczynę prosto w usta. Ta zaskoczona, próbowała się wyrwać, co zresztą nie było trudne. Z sekundy na sekundę wzrok Roberta stawał się nieprzytomny. Źrenice powiększyły się do maksymalnych rozmiarów, a ciało mimowolnie zaprzestało posłuszeństwa.
Brunetka usiadła obok i dłuższy moment wpatrywała się w młodego mężczyznę, otumanionego środkami psychotropowymi. Z torebki wyciągnęła niewielki pamiętnik, w którym chciała zapisać swoje obecne odczucia. 

"Jestem w... Tak właściwie, to nie mam zielonego pojęcia, gdzie się znajduję. Obok mnie leży Robert, chłopak którego poznałam wczoraj. To zabawne. Nigdy wcześniej nie poszłabym z ledwo co poznanym mężczyzną do jego domu, a teraz nagięłam własne zasady. Chyba niepotrzebnie. Robert leży prawie nieprzytomny, a ja nie wiem co zrobić. Prawdopodobnie wpakowałam się w jedne z bardziej podejrzanych towarzystw w okolicy, ale podoba mi się to. Co za paradoks! "

Nie zdążyła rozwinąć myśli, bo brunet głośno złapał oddech, po czym przestał się poruszać.
- Cholera jasna! Robert wstawaj! - Krzyknęła wystraszona, łapiąc go za rękę.