Rozdział 10

Rozdział dedykowany wspaniałej ABC! ;*

"Radość często bywa początkiem naszego bólu."
                                 ~Owidiusz

(Muzyka)

~*~

Nerwowe kroki były ledwo słyszalne pośród ulicznego hałasu. Para przemierzała kolejne to skrzyżowania, pragnąc jak najszybciej znaleźć się w szpitalu, gdzie leżał ich kolega.
-Dlaczego to zrobił? - Zapytała nabierając jak najwięcej powietrza w płuca, aby po chwili głośno je wypuścić.
- Robert ma pewne problemy. - Uciął jakby z lękiem. Nie wiedział, czy może wyjawić dziewczynie tajemnicę przyjaciela. W końcu nie znał jej na tyle dobrze, aby móc zaufać. Mimo to, coś sprawiło, że rozwinął temat. Może troska wymalowana na twarzy Jane? Może tylko zgubne przeczucie? - Robert, on nie ma nikogo. Nie ma rodziny, jest z domu dziecka. Całkiem niedawno dowiedział się, że miał mieć dziecko, ale dziewczyna dokonała aborcji. Po prostu nic nie idzie po jego myśli. Życie nie pozwala mu być szczęśliwym, dlatego ucieka w dragi. Sam mówi, że tylko one się nad nim litują. Zawsze przynoszą ukojenie. Zawsze pomagają zapomnieć. Takie niby złote środki, wiesz. - Spojrzał na nią smutnym wzrokiem. - Kocham go jak brata, ale obecnie nienawidzę. Paradoks. - Uśmiechnął się krzywo i zbladł, jakby zaraz miał zemdleć. Jane również nie czuła się za dobrze. Przygnębiły ją nowe informacje o przyjacielu. Właśnie... Przyjacielu. Chyba tak mogła go już nazywać.
- Cholera. Oby nic mu nie było. - Szepnęła. Nie wyobrażała sobie, aby Robert nagle zniknął z jej życia. Za bardzo się do niego przywiązała. Była to jedyna osoba, nie licząc Duffa i spółki, jaką znała.
To właśnie ten brunet wprowadził ją do mrocznego miasta, uświadamiając zarazem, że LA wcale nie jest takie bajkowe, jak ludzie opowiadają. 
- Jane, a co jeśli on... no wiesz. - Zaczął, lecz nie skończył. Ciężko było mu wypowiedzieć tak okropne słowo. 
- Nawet tak nie mów! On musi żyć! Musi mieć żonę! Musi mieć dzieci! Musi wszystko sobie poukładać! - Z każdym słowem podnosiła głos, który przerodził się w przeraźliwy pisk. Jane zawsze tak reagowała na stresujące sytuacje. 
- Mała, już dobrze. Spokojnie... - Uciszał ją jak tylko mógł. Silnym ramieniem objął dziewczynę, która poczuła się nieco lepiej. Otarła łzę, która niesfornie spływała po policzku. Ruszyli w dalszą drogę. Cel był niedaleko. Wystarczyło zaledwie 10 minut, aby stanęli przed szklanymi drzwiami szpitala. - To tutaj. - Rzucił McKagan, wgapiając się w kremową klamkę. Dziewczyna w tym czasie ruszyła przed siebie, ciągnąc za sobą kolegę. Jak najszybciej pragnęła zobaczyć Roberta. Podbiegła do białej lady, za którą siedziała stara, zgarbiona kobieta. Od razu zapytała ją o przyjaciela, jednak otrzymała standardową, denerwującą odpowiedź:
- Nie udzielamy takich informacji. 
- A gdyby pani przyjaciel umierał gdzieś w szpitalnej sali? Gdyby to były jego ostatnie chwile? Czy nie chciałaby pani być wtedy z nim? - Mówiła, starając się opanować emocje. W środku czuła, jak niezrównoważona siła rozrywa ją na pół. 
- Proszę za mną. - Zmierzyła ich lodowatym spojrzeniem i ruszyła w stronę jednego z oddziałów. Panował tam niesamowity ruch. Pielęgniarki biegały od sali do sali, co wyglądało nieco dziwnie. Tak jak w jednym z wielu standardowych, amerykańskich filmów. 
Do pary podszedł lekarz. Z mimiki jego twarzy było bardzo ciężko cokolwiek wywnioskować. Stanął naprzeciwko i rzucając im krótki spojrzenie, rzucił coś w rodzaju : "Teraz będzie już tylko lepiej. Opanowaliśmy sytuację. Na razie pacjent znajduje się w śpiączce. Miał bardzo duże stężenie heroiny we krwi. Poziom był prawie śmiertelny, nawet dla człowieka uzależnionego od wielu lat. Jednak będzie dobrze." 
Na te słowa zarówno Duff, jak i Jane głęboko odetchnęli. Poczuli, jakby z pleców zrzucono im półtonowy głaz.
- Udało się. - Szepnęła, wtulając się w przesiąkniętą dymem papierosowym koszulkę McKagana. -Obiecuję, że jak on tylko z tego wyjdzie,  to osobiście go spiorę. - Uśmiechnęła się i delikatnie przeczesując włosy ręką, usiadła na zielone krzesło. Duff od razu do niej dołączył. Siedzieli na korytarzu wpatrując się w ludzi. Miejsce wydawałoby się mało przyjemne, a jednak coś sprawiało, że para chciała tam zostać. - Duff, wiesz że ja cię prawie nie znam? - Powiedziała po chwili namysłu, wyrywając chłopaka z własnego świata.
-Może i lepiej. - Uśmiechnął się nieśmiało. - Nie mam barwnej przeszłości. - Rzucił, wpatrując się w czubki ubrudzonych kowbojek.
- Przestań. Opowiedz mi coś o sobie.
-Jeżeli otrzymam parę informacji o tobie. - Podniósł do góry jedną brew. Widząc, że brunetka zgadza się na taki układ, zaczął opowiadać. Najpierw o rodzinie i mieście z którego pochodził, a następnie o przygodach z dzieciństwa. Czas mijał niemiłosiernie szybko. Ludzie przemierzali korytarz, a oni dalej siedzieli i rozmawiali, jakby zapominając o wszelkich wydarzeniach sprzed paru godzin.
-Wiesz, kiedyś miałem zespół. Byliśmy całkiem dobrą grupą punkową, ale kurwa  nie wyszło i spieprzyłem do LA z nadzieją, że natrafię na coś lepszego. Niestety, na razie nic nie idzie po mojej myśli. - Zmrużył oczy na samo przypomnienie przesłuchań w glam rockowych kapelach. Nie należały one do najlepszych wspomnień.
-Nie poddawaj się, a wszystko się uda. Jestem pewna, że będziesz sławniejszy od Rolling Stones´ów. - Uśmiechnęła się szeroko, po czym zmrużyła oczy i zasnęła, opierając się o ramię kolegi.
- Mała, za dużo wrażeń jak na jeden dzień. - Zaśmiał się cicho, tak aby jej nie obudzić.