Rozdział 12

"Miłość jest wieczna. Zauroczenie tylko przejściowe."

(Muzyka)

~*~

Po domu rozniósł się dźwięk dzwonka, który od razu postawił Jane na nogi. Przetarła oczy i spojrzała na zegarek pokazujący godzinę 14.00.
"Boże, aż tyle spałam?" - Robiąc zdziwioną minę ruszyła w stronę korytarza. Po drodze jeszcze ubrała szlafrok, aby nie paradować w samej bieliźnie. Otworzyła drzwi i ujrzała Duffa. Tylko nie takiego zwykłego, jakiego widziała na co dzień. Chłopak miał bardziej ułożone, niż zazwyczaj włosy i starannie dobrany ubiór. Jeśli chodzi o stroje, to McKagan nigdy nie przywiązywał do nich uwagi. Stosował zasadę "co czyste i nie śmierdzi- ubieram".
-Cześć Duffie, wchodź. - Pocałowała go w policzek i poszła do kuchni. Przeczesując ręką włosy, stanęła naprzeciwko lodówki. - Jadłeś coś? - Krzyknęła. W otoczeniu blondyna czuła się niezwykle swobodnie. Nie martwiła się o to, czy palnie coś nieodpowiedniego, czy też zrobi coś, co nie przystoi młodej kobiecie. Po prostu wiedziała, że może być sobą. - Słyszysz mnie, czy nie?
- Yyy... Tak, tak jadłem. - Odpowiedział po chwili zawahania. Ściągnął buty i wszedł do salonu skąd ujrzał przyjaciółkę. Właśnie, przyjaciółkę, czy może kogoś więcej. Sam nie wiedział. Bardzo pragnął, aby Jane była jego kobietą, tylko nie był pewien, czy ona tego chce. Pozostawił tą kwestię do wyjaśnienia w trakcie popołudnia, którego zamierzał z nią spędzić.
-Wiem że nie jadłeś. - Parsknęła cichym śmiechem, przygotowując śniadanie. Starannie układała sztućce, serwetki i na koniec rogaliki francuskie z dżemem. Bardzo przypominała wtedy swoją matkę. Kate również dbała o szczegóły, przede wszystkim przy posiłkach. - Duff, chodź. Śniadanie na stole. - Podeszła do pokoju w którym był blondyn. Kiedy go zobaczyła, uważnie przeglądał zdjęcia stojące na szafce. Z delikatnym uśmiechem przyglądał się małej Jane, siedzącej na wozie taty. - Ziemia do McKagana! - Złapała go za ramię.
- Sorry, zamyśliłem się. Fajne zdjęcia. - Zaśmiał się, odkładając fotografię z powrotem na półkę.
- Tak, w szczególności fajne są na nich moje zęby, a raczej ich brak. Nieważne. Chodź do stołu. - Poszli razem do kuchni, gdzie stało smakowicie wyglądające śniadanie. Duff od razu zauważył kolejną różnicę miedzy nim, a Jane. Ona była profesjonalistką, a on miał wszystko u dupie. Wyjątkiem była oczywiście muzyka. - Mała, mogę cię dzisiaj gdzieś porwać? - Zapytał, wkładając do ust kawałek rogalika. Spojrzał na zaskoczoną dziewczynę. W tym momencie stracił swą pewność siebie. Nie wiedział, czy brunetka się zgodzi biorąc pod uwagę jej wyraz twarzy.
- Jasne. - Odpowiedziała, uśmiechając się serdecznie. Z serca spadł mu kamień. Zgodziła się, to najważniejsze.



Wieczorem...


 
"Jakby to zacząć, aby idealnie oddało stan w jakim się znajduję? Zakochanie, zauroczenie? Tak chyba i mnie to dopadło. Po dzisiejszym dniu jeszcze bardziej się nasiliło. Duff, miły chłopak żyjący zasadą "sex, drugs and rock n' roll", stał się nagle romantykiem. Nigdy nie podejrzewałabym go o takie coś. Oczywiście miłe gesty są na poziomie dziennym, jednak to co pokazał dzisiaj przewyższyło to co robił normalnie.
Dobrze, zacznijmy od początku.
Ciepłe południe, ja ubrana w zwiewną sukienkę i oczywiście nieodłączne trampki podążam tłoczną ulicą, trzymając się ręki Duffa.
Kompletnie nie wiedziałam gdzie idziemy, ani co planuje blondyn. Szczerze mówią, to wtedy o tym nawet nie myślałam. Skupiłam się raczej na postawie chłopaka. Szedł dumnie, prowadząc mnie obok siebie. Czułam się tak jakoś... bezpiecznie? Wiedziałam, że kiedy jestem z nim, nic mi się nie stanie. Sam Duff też raczej nie zrobiłby nic złego, dlatego tak mu ufałam, nawet kiedy prowadził mnie przez najbardziej parszywe ulice.
Po kilkuminutowej wędrówce dotarliśmy do niewielkiego budynku. Totalna ruina. Syf, kiła i mogiła. Nie przeszkadzało m to. Duff, sądząc po minie, myślał co innego. Od dłuższego czasu miał strach w oczach, kiedy wprowadzał mnie w swoje środowisko. Nie potrafiłam tego zrozumieć. To że jestem jakąś marną modelką i osobą lubiącą porządek, nie oznacza, że odrzuca mnie takie otoczenie. Jako dzieciak dorastałam pośród takiego syfu. O wiele bardziej wolałam przesiadywać u ojca w garażu, wybrudzona po szyję smarem, niż w pokoju pośród lalek. Jako licealistka również chodziłam na imprezy do melin. Tam była największa zabawa.
Jednak wracając do tematu. Weszliśmy do owego budynku, gdzie poznałam przyjaciół Duffa. Przywitali mnie niezwykłe uprzejmie. Może dlatego, że byli nieźle wstawieni? No sama nie wiem.
Przedstawili mi się jako Slash i Steven Adler. Steven, Steven... Wydawało mi się, że gdzieś go już widziałam... Tak, w sklepie, miesiąc temu! To na sto procent on! Tylko teraz był jakiś inny. Taki miły i uśmiechnięty. Nie wnikam dlaczego.
Po krótkiej rozmowie z nimi, Duff kazał mi usiąść i posłuchać jak grają. Pierwsze dźwięki, a mnie przeszły ciarki. Od razu rozpoznałam, że grają "I wanna be your boyfriend" Ramones. Bardzo surowa wersja od razu przypadła mi do gustu. Duff grał na basie i śpiewał. Co prawda nie był z niego Robert Plant, czy Steven Tyler, jednak dawał radę. Widać  było jak się przykłada do tego co robi.
Slash również odleciał w pewnym momencie, jakby wpadając w trans. Nie zwracał uwagi na nic. Robił to co kochał, a w dodatku robił to zajebiście. Przedłużona solówka w jego wykonaniu przemknęła przeze mnie niczym piorun.
Steven Adler. Ten był przeciętnym perkusistą. Grał tak jak należy. Ale czy na pewno? W połączeniu z basem tworzył coś zajebistego. Uzupełniał tą muzykę jak nikt inny. Miał własne, niepowtarzalne wyczucie rytmu.
Nie muszę chyba wspominać, jak bardzo ten występ porwał moje serce. Road Crew. Niech ludzie zapamiętają tą nazwę, bo pewnego dnia będzie rozpoznawana na całym świecie.
Po zajebistym show, pożegnałam się z chłopakami. Duff zamówił taksówkę i pojechaliśmy na karuzelę! W parku rozrywki poczułam się jak mała dziewczynka. Tysiące neonów świecących w mroku przywołały u mnie wiele wspomnień z dzieciństwa. Do tego stopnia, że o mały włos, a bym się popłakała.
-Duff ja ci dziękuję. - Wtuliłam się w jego klatkę piersiową.
- Nie ma za co. - Zaśmiał się, obejmując mnie ramieniem. Zadowoleniu ruszyliśmy w kierunku "młyna". Wyobrażam sobie, jak musiałam wtedy wyglądać. Zapewne błyszczały mi oczy, jak u dzieciaka. To już nie wspominam, jaką minę miałam na górze, kiedy ujrzałam panoramę Los Angeles. Bez wahania wpiłam się w usta blondyna, dziękując mu za taki wspaniały gest. Tamtej chwili nie da się opisać. Poczułam jak w brzuchu fruwa mi stado motylków. Najchętniej wróciłabym do tamtego momentu i zrobiła "stop klatkę". Niestety wszystko co piękne, musi się kiedyś kończyć. Duff odprowadził mnie do domu, a następnie poszedł do szpitala, dowiedzieć się czy nastąpiły jakieś zmiany u Roberta.
Ten dzień zaliczam do najbardziej udanych w życiu. Z pewnością nigdy go nie zapomnę."
Jane uśmiechając się, odłożyła pamiętnik i długopis. Zgasiła lampkę, po czym wpatrując się w okno, powoli przymykała powieki. Zasnęła myśląc o nikim innym jak Duffie. Ten chłopak jeszcze namiesza w jej życiu...