Rozdział 13

 "Potrzeba światła, by docenić mrok." 

~ ABC

 (Muzyka RHCP -Under The Bridge)

~*~

W Los Angeles po raz pierwszy od kilku miesięcy spadł deszcz. Zimy, nieprzyjemny, powodujący iż ludzie zaszywali się w mieszkaniach i leżeli pod kocami, wpatrując się w wielkie krople spływające po oknach. Nie wszyscy jednak odpoczywali.
Duff przemierzał jedną z dzielnic, okrytych złą sławą. Narkotyki, seks i przemoc były tutaj na porządku dziennym. Faceci napadali na kobiety i gwałcili je, a ludzie się przyglądali. Tak ma być. Przecież to takie normalne. Krzyczące laski z tyłkami w śmietnikach w objęciach jakiś obleśnych kolesi. Tak jest dobrze.
Poruszenia nie wzbudzały również uliczne bójki. Zarówno społeczeństwo jak i policja mieli takie incydenty głęboko w dupie. Ostatni raz widziano tutaj jakiegokolwiek funkcjonariusza może z pół roku temu. Wszyscy woleli siedzieć na dupie w komisariatach i wpieprzać pączki, niż działać w terenie, starając się przynajmniej wprowadzić porządek w slumsach.
- Cholera, gdzie ten facet? - Obejrzał się dookoła w poszukiwaniu dilera, który zaopatrywał Roberta w używki. Mieli się spotkać i uzgodnić parę spraw.
Duff oparł się o niewielki budynek i poprawił kaptur. W dalszym ciągu padało, a widoczność była ograniczona do maksymalnie dziesięciu metrów. Zza deszczowej kotary ukazała się szczupła sylwetka mężczyzny. Podszedł do blondyna i nawet  się nie witając zaczął tłumaczyć, o co chodzi.
- Musisz mi zapłacić. Robert wziął towar za 200$ i do tej pory nie zapłacił.
- Ale skąd mam wytrzasnąć tyle hajsu?
- Nie wiem, zorganizuj coś. Sam dałbym ci trochę czasu, jednak nie ode mnie to zależy. Ludzie siedzący nade mną tracą cierpliwość. Masz do jutra. - Powiedział cicho i odszedł. Kiedy zniknął z widoku rzucił coś w stylu "Uważaj na siebie. To niebezpieczna okolica.". McKagan nie zwracał jednak na to uwagi. Kombinował w jaki sposób uzbierać taką sumę. Co prawda to niedużo dla osoby pracującej, jednak nie dla spłukanego dzieciaka z rynsztoku.
-Może koncert by tak zrobić? - Mruczał sam do siebie, nie patrząc na drogę, przez co wpadł na coś... miękkiego. Tym czymś okazał się być brzuch jakiegoś wytatuowanego faceta. Stał z kilkoma kolegami i wpatrywał się groźnie w wystraszonego Duffa.
- Patrzcie jaka ładna panienka! - Parsknął śmiechem, a przyjaciele zaczęli głośno gwizdać. Blondyn już chciał iść, jednak siłą go zatrzymano. Obleśny facet złapał go za rękę, a drugi w tym czasie sprzedał mu energicznego kopa w brzuch. Duff momentalnie zgiął się w pół, starając się złapać oddech. Kiedy tylko udało mu się utrzymać równowagę, oddał napastnikowi  mocnym uderzeniem w nos. Polała się krew, co jeszcze bardziej sprowokowało facetów do bójki. Duff nie miał szans. On jeden na pięciu przeciwników. Dwójka z nich przygniotła go do ściany, a reszta raz po raz to kopała chłopaka, to okładała pięściami. Jaki był tego powód? Wejście z nieuwagi w jednego z oblechów? Tylko dlatego pobili go prawie do nieprzytomności? Najwidoczniej tak. Przestali dopiero, kiedy chłopak się nie ruszał. Leżał tak na mokrych płytach chodnikowych z zakrwawioną twarzą, przeklinając raz po raz i starając się zebrać siły na powrót do domu. Każda próba powstania, kończyła się upadkiem. Dopiero po kilkunastu minutach udało mu się przywrócić do pionu. Słaniał się na nogach, patrząc jednym okiem na drogę. Drugie spuchło do tego stopnia, że nie mógł go otworzyć. Kolejną rzeczą jaka ucierpiała był niewątpliwie jego brzuch. To on sprawiał najwięcej bólu, przez co Duff szedł zgarbiony, z ręką na wysokości pępka.


Tymczasem w mieszkaniu Jane...

 
Siedziała wygodnie, pijąc kawę i studiując książkę o Micku  Jaggerze. W tle leciała jak zwykle ukochana muzyka. Tym razem padło na Led Zeppelin. Plant zaczynał właśnie "Stairway to Heaven", kiedy coś uderzyło w drzwi mieszkania. Jane momentalnie poderwała się z miejsca i ruszyła ku źródłu dźwięku. Niepewnie otworzyła drzwi i zobaczyła Duffa. Serce zamarło jej w piersi. Nigdy nie widziała aż tak zmasakrowanej osoby.
-Duff, Duffie, co ci się stało? Boże, jak? - Szeptała, klękając tuż przy nim. Nerwowo jeździła rękami po twarzy blondyna, chcąc sprawić, aby na nią spojrzał.
Nie miał takiego zamiaru. Nie potrafił. Po raz przyleciał do niej jak skrzywdzone szczenię, powodując kłopoty. "Duff, jesteś cipą! Totalna cipa!" - Krzyczał do siebie w myślach. Jane w tym czasie pomagała mu wstać. Poprowadziła go do salonu i położyła na kanapie. Niemalże ze łzami w oczach rozebrała go z przemokniętych ciuchów i przykryła kocem. Drżącymi rękami wytarła resztki krwi i opatrzyła rany. Plant dalej śpiewał. Ta piosenka, pobity mężczyzna... Przecież to już było! Tyle że z Billem w Lafayette... 


Kilka godzin później...

 
"Duff, Duff... Dlaczego ten chłopak jest magnesem na wszystkie możliwe problemy? Teraz leży koło mnie z zamkniętymi oczami, ciężko oddychając. Co się stało? Nie mam pojęcia. Może jutro się dowiem, kiedy chłopak odzyska nieco sił. Wygląda okropnie. Prawie całe ciało pokryte niebiesko-fioletowymi siniakami i ranami. Kiedy tylko na niego spojrzę, czuję jak boli mnie serce, zaciska się gardło, a z oczu mimowolnie lecą łzy. Mimo to czuję też złość. Po raz kolejny pojawiły się kłopoty. Czy on nie może prowadzić normalnego życia? Na przemian z Robertem ładują się w tarapaty, a mimo to ich kocham..."
Zamknęła pamiętnik i wtuliła się delikatnie w pobitego blondyna.
- Niech to będzie tylko zły sen. Kiedy się obudzę, niech wszystko wróci do normy... Proszę. - Szepnęła, poprawiając kołdrę. Duff delikatnie objął ją ramieniem. W całej tej sytuacji jednak pojawiło się coś pozytywnego. Mógł zasnąć przy ukochanej brunetce, ciesząc się jej ciepłem, zapachem...