Rozdział 11

W miłości jest zawsze trochę szaleństwa. 

Ale zawsze też w szaleństwie jest trochę rozumu. 

~Fryderyk Nietzsche

(Muzyka)

~*~

29.09.1984r,  Los Angeles

"Los Angeles, piękne miasto, raj na ziemi, mówili. Zawsze wydawało mi się, że rzeczywiście tak jest. Może byłam głupia, a może po prostu podekscytowana? Tego nie wiem. Prawie wszystko okazało się być kłamstwem. Nie było tak różowo jak zapewniano. Co prawda wygląd LA był podobny do tego opisywanego, jednak zachowania ludzi już nie. Aż chciałoby się spieprzyć z powrotem do domu.
Jednak jest coś co, mnie tutaj trzyma, pomimo tych wielu wad stolicy zachodniego wybrzeża - przyjaciele. Zabawne, nazwać przyjaciółmi dwóch facetów, których zna się od mniej niż półtora miesiąca. Duff i Robert. Dlaczego ich pokochałam? Dlaczego tak łatwo zaufałam i pozwoliłam ponieść się emocjom? Tego również nie wiem. Pewnie kiedyś będę przez to cierpiała, ale na razie to nie ważne.
Zawsze było tak, że jako jedna z niewielu dziewczyn z mojego otoczenia, miałam chłopaków za przyjaciół. Dajmy na to czasy Lafayette. Bliscy byli mi tylko Izzy i Axl. No może w następnych latach Violet. Teraz znowu przyjaźnię się z facetami. Wydaje mi się, że o wiele łatwiej jest się z nimi dogadać. Są zazwyczaj szczerzy i bezpośredni. Potrafią słuchać, nie wciskając w środek wypowiedzi własnego zdania. Nie obgadują. Tacy są przynajmniej ci, których znałam.
Ale wracając do moich obecnych przyjaciół. Robert- dalej jest w śpiączce. Szkoda mi go. Marnuje sobie życie. Może jednak uda mu się nawrócić na dobrą drogę i wszystko poukładać. Czas pokaże. Razem z Duffem odwiedzamy go trzy razy w tygodniu z nadzieją, że się wybudzi. Lekarze jednak na razie nie zwiastują takiego wydarzenia. Pozostaje mi się za niego modlić.
To teraz coś o Duffie. Kocham tego blondasa. Coraz bardziej martwię o to uczucie. Wygląda na to, że nasza przyjaźń zmierza w nieco innym kierunku, niż normalnie powinna. Co czuje McKagan? Tego nie wiem. Sama też nie jestem pewna swojego uczucia. Jednak coś iskrzy. Tak mi się przynajmniej wydaje. Koniec rozpisywania się o mdłych wątkach mego życia. Czas na coś ważniejszego! Duff dołączył do kapeli o nazwie Road Crew. Cholernie się z tego cieszę. W końcu ma zajęcie, odciągające go od smutków i problemów. Co prawda jeszcze nie słyszałam tej grupy na żywo, jednak z jego opisów jest zajebiście. Gra z jakimś mulatem i jego przyjacielem. W najbliższych dniach ich poznam, bo Duff zabierze mnie na próbę. O ile znajdę czas. Ostatnio jestem nieźle zabiegana. W studiu pracuję z fotografami nad kolejnymi sesjami i uczę się chodzić. Brzmi nieco dziwnie, ale taka prawda. Jak to mówi Jim : "Oswajam się z wybiegiem". Idzie mi to dosyć opornie. Często plączą mi się nogi albo nadmiernie macham rękami. Dodatkowo zapominam o kręceniu biodrami. Cóż, muszę nad tym popracować. Może wtedy ktoś mnie dostrzeże i zabierze na poważniejsze projekty? Fajnie by było. Jak na razie cieszę się tym co mam."

Jane odłożyła pamiętnik na półkę, a w zamian sięgnęła po biografię Elvisa Presleya, którą dostała na urodziny od taty. Wygodnie rozsiadając się w fotelu, włączyła kasetę The Beatles i rozkoszowała się chwilą. Czas upływał jak zwykle za szybko. Nim się obejrzała, nastał wieczór.  Około godziny ósmej zadzwonił dzwonek, rozbrzmiewając na całe mieszkanie i pobudzając Jane z drzemki, jaką urządziła sobie podczas czytania. Dziewczyna nieporadnie wstała z kanapy i ruszyła do drzwi. Energicznie je otworzyła i ujrzała nikogo innego jak Duffa. Stał uśmiechnięty, opierając się o futrynę.
-Cześć. - Mruknęła przecierając oczy.
-Ty spałaś? - Zaśmiał się, widząc jej zmęczoną twarz.
-Nie, medytowałam. - Rzuciła z z sarkazmem i ruchem ręki nakazała przyjacielowi wejść. Ten nie czując się skrępowany, wszedł jak do siebie. Rozsiadł się na kanapie i podniósł ze stolika książkę. - Oo, widzę że panna May czyta o królu. - Zagwizdał, mierząc ją wzrokiem.
- No brawo Krzysztofie Kolumbie. Właśnie odkryłeś Amerykę. Jakbyś nigdy nie słyszał, jaką muzyką i wykonawcami się interesuję.
-A ty co? Okres masz, czy jak? Jeszcze chwila, a mnie zagryziesz. - Zaśmiał się kpiąco.
-Nie, nie mam. A w ogóle co cię to obchodzi? Nieważne... Napijesz się czegoś? - Złagodziła nieco ton i podeszła do barku. Blondyn od razu kiwnął twierdząco głową, prosząc o whisky. Dokładnie przyglądał się dziewczynie, co mogło być nieco krępujące.
-Jane, masz plany na jutro? -Zapytał po chwili, licząc na przeczącą odpowiedź.
-Na jutro wyjątkowo nie, a czemu pytasz? - Podniosła wzrok, podając mu szklankę. Chłopak tylko wzruszył ramionami i nadpił ukochanego Jacka. W głowie planował już cały jutrzejszy dzień, oczywiście nie wspominając przyjaciółce o swoich zamiarach. Od dłuższego czasu próbował się do niej zbliżyć. Jednak miał wątpliwości. Jane nie była zwykłą prostytutką z jakimi się zadawał, a kimś wartościowym. Czy chciałaby mieć za chłopaka jakiegoś uzależnionego od kokainy, prostaka z Seattle, kompletnie spłukanego, bez jakiejkolwiek szansy na dobrą przyszłość? Szczerze w to wątpił, jednak serce nie pozwalało mu tak łatwo odpuścić. Pokochał ją nie tylko za wygląd zewnętrzny, ale to co ma w środku. Łatwo zaobserwował jak bardzo troszczy się o wszystkich, jest wrażliwa, ale kiedy trzeba, to i dogryźć potrafi. Taka laska właśnie dla niego.
"Duff, nie rób sobie nadziei. Za wysokie progi, jak na twoje nogi. Chociaż może. Przecież jesteś już tak blisko! A poza tym, ona cię lubi. Zobacz, jesteś całkiem przystojny, będzie dobrze." - Walczył sam z sobą. Jeszcze raz spojrzał na siedzącą obok Jane, wpatrzoną w telewizję. Tak bardzo chciał ją teraz pocałować. - "Nie, nie mogę posunąć się tak daleko. Przecież ona od razu da mi w mordę, ucieknie i bóg wie co jeszcze."
-Jane...
-Hmm? - Mruknęła, odrywając wzrok od ekranu. 
- Czy... Czy ty mnie lubisz? - Wybełkotał. Stchórzył, mówiąc co innego, niż planował.
-No jasne! Zadajesz głupie pytania. - Zaśmiała się, spoglądając mu w oczy. Pewny siebie punk stał się nieśmiałym chłopcem. Jane wzięła sprawy w swoje ręce i przysiadła się nieco bliżej. Oboje doskonale czuli rozgrzewająca się atmosferę. Duff jakby na chwilę zapominając o wszystkim, nachylił się do brunetki. Miała lekko przymknięte oczy i uniesione w lekki uśmiech kąciki ust. Chłopak musnął je delikatnie, oczekując reakcji. Jane przejęła pałeczkę i teraz ona wpiła się w usta blondyna. W tamtej chwili o niczym nie myśleli. Liczyło się to co jest tu i teraz. - Duff, my chyba nie powinniśmy. Nie za wcześnie? - Pytała w przerwach pomiędzy pocałunkami. McKagan słysząc to, od razu się oderwał się od dziewczyny. Mimo to czuł się pewny siebie. Nie dała mu w mordę, a nawet się zaangażowała.
- Kochanie, jesteśmy w LA. Tu wszystko jest nieprzyzwoite i szalone. - Zaśmiał się cicho i ponownie ją pocałował.
"W sumie masz rację. Co mi szkodzi?" - Pomyślała, wplatając palce w jego blond włosy.