Rozdział 16

 Nic nie pozostaje takie samo. Jedyne, czego można być, w życiu pewnym,to zmiana. (...)

~Trudi Canavan

 

 ~*~

*Oczami Duffa*
(Muzyka)

Dotarłem pod opuszczony budynek, w którym kiedyś znajdowało się jedno z lepszych studiów nagraniowych. Od razu wróciły do mnie wspomnienia. Miałem okazję tutaj mieszkać, przez pewien, nieciekawy okres mojego jakże barwnego życia. Było to tuż po przyjeździe do Los Angeles. Wiadomo, zabrakło kasy i trzeba było sobie jakoś radzić. Znaleźć dach nad głową, skombinować jedzenie. 
Z tym pierwszym nie było problemu. W LA jest pełno opuszczonych budynków, garaży i innych ruder, zdatnych do mieszkania. Gorzej było z tym drugim. Trzeba było mieć pieniądze chociaż na głupiego hamburgera w McDonald's. Wtedy to, chodziło się do pracy. Dorywczej, bo dorywczej, ale pracy. Najfajniej pracowało się w Video Records. Miałem zajmować się jakimiś pierdołami w budynku, typu trzepanie chodniczków pani dyrektor, a w rzeczywistości nie robiłem nic. Szedłem tam o godzinie 10:00, kładłem się spać pod ławką w szatni, czekając na darmowy obiad. Kiedy już się wyspałem i najadłem wracałem do domu z dniówką o wysokości 50 dolców. Tak, to były czasy. Szkoda, że mnie wywalili.
- Jest tu kto? - Zawołałem, otwierając wielkie metalowe drzwi. Już z samego korytarza czuć było unoszącą się w powietrzu stęchliznę, pomieszaną z dymem papierosowym i zapachem najtańszego winka, jak mniemam Nightrain'a. Zapowiadało się ciekawie. 
- Taa, tutaj. - Do uszu doszło mi ciche westchnięcie? Brzmiało to tak, jakby koleś właśnie przepchał pociąg towarowy z węglem od Nowego Jorku, aż do LA. 
- Cześć, ja na to przesłuchanie. - Rzuciłem już z progu. Na dużym materacu wylegiwał się jakiś rudzielec, obok niego może piętnastoletnia gówniarka, a naprzeciwko mnie siedział brunet, którego twarzy nie widziałem, bo skierował wzrok na podłogę. Brzdąkał coś na swojej gitarze. Swoją drogą, nie była to jakaś tam gitara. Miał najprawdziwszego Gibsona Les Paula, bodajże z 59'. Zastanawiał mnie fakt, skąd miał to cacko? Sądząc po jego wyglądzie, nie był jakiś nadziany.
- Przedstawisz się? - Brunet uniósł głowę i wtedy go poznałem. Był to ten diler od Roberta. On chyba też mnie rozpoznał, bo uśmiechnął się cwaniacko.
- Duff McKagan. 
- A ja to W. Axl Rose, a ten tutaj to Izzy Stradlin. - Spojrzał na mnie z uniesioną głową, poprawiając grzywkę. - A i jeszcze nasza dobra znajoma, Connie. - Uśmiechnął się do niej delikatnie, a ona kompletnie nic nie zrobiła. Po prostu tępym wzrokiem wgapiała się w sufit, raz po raz popijając winko. Ciekawe, dlaczego się tak marnowała? Nie dość, że chlała, to jeszcze była na speedzie. Zdradziły ją oczy. 
- Pokaż co potrafisz. - Odezwał się Izzy, odkładając gitarę na bok. Bez wahania podłączyłem swój ukochany bas i zacząłem prezentować swoje umiejętności. Jako, tako nie miałem pomysłu na piosenkę, więc improwizowałem. Starałem się, nie zwracać uwagi na otoczenie, ale robić swoje. Z rytmu wybił mnie dopiero Stradlin, dodając co nieco od siebie. Jego gra, poczucie rytmu było cholernie podobne do Keith'a Richards'a. Najwidoczniej inspirował się nim, tworząc własną muzykę.
- Dobra, starczy. Przyjmujemy cię. - Odezwał się rudy, przerywając nam. - Jesteśmy Hollywood Rose. W zespole są jeszcze Chris Weber i Johnny Kreis, ale oni poszli na dzi... działkę. Do babci Chrisa. Liście grabić i takie tam inne, wiesz, jesień jest. - Zaśmiał się cicho, mrugając porozumiewawczo do przyjaciela. Spostrzegłem jakie koleś miał zmiany nastroju. Jeszcze pół godziny temu stękał jak stary mamut, a teraz śmiał się, żartował. Myślałem, że tylko laski tak mają, a tu proszę! Kolejne zaskoczenie. Może na coś chorował? Jakaś choroba psychiczna czy może tylko dragi? Nie wiedziałem dokładnie. Miałem nadzieję, że wkrótce się przekonam, kiedy ich bliżej poznam.
- A kiedy pierwsza próba? 
- W środę. Zawsze spotykamy się w tego dnia o 16:00. - Teraz odpowiedział całkiem poważnym głosem, z niemal kamienną twarzą. Nie pojmowałem tego gościa. 
- Okey. W sumie tyle chciałem wiedzieć. To do środy. - Machnąłem ręką i szybko opuściłem stare studio. 


Następnego dnia...
*Oczami Jane*

Nieznośne promienie słoneczne po raz kolejny wybudziły mnie ze snu. W sumie, to tym razem byłam im wdzięczna. Śniło mi się jakieś ciemne pomieszczenie, postać szczupłej, męskiej sylwetki z pistoletem w dłoni. Co gorsza, nie był on skierowany w moją stronę. Tajemnicza postać była samobójcą, który zmusił mnie do oglądania swojej śmierci. Nie mam pojęcia, czy ten sen miał jakieś przesłanie, ale na pewno był dziwny.
- Cholera, co tu taki syf? - Stęknęłam, spoglądając na podłogę. Wszędzie leżały porozwalane fotografie. Zapewne zasnęłam z albumem w rękach, a później go upuściłam. Tylko ciekawym faktem było to, że na kafelkach leżały same zdjęcia Billa. Sytuacja stawała się jeszcze dziwniejsza. Zebrałam wszystko z ziemi i z niewielką dbałością o wygląd, poupychałam między strony albumu.
Następnie udałam się do kuchni, gdyż umierałam z głodu, a było to spowodowane nie jedzeniem od siedemnastu godzin. Na szybko zrobiłam sobie kanapkę z serkiem. Niestety nie pisane było mi jej zjeść, gdyż zadzwonił telefon. Zawsze dzwonił, kiedy robiłam coś sensownego. Natomiast nigdy nie zawracał mi tyłka, kiedy siedziałam nic nie robiąc. No może raz się zdarzyło, kiedy oglądałam MTV i zadzwoniła mama.
- Tak, słucham? - Podniosłam różową słuchawkę telefonu. Tak, różową... Niestety nie było innego koloru, kiedy byłam w sklepie. Wybrałam jasnoróżowy, bo najbardziej pasował do jasnego wnętrza mieszkania, w porównaniu do wściekłego pomarańczu i sraczkowatej zieleni.
- Jane, mam dla ciebie dwie wiadomości. - Usłyszałam podniecony głos Kerry´ego. - Jedna dobra, a druga nieco gorsza. Od której zacząć? A z resztą, głupie pytanie, bo gdybym zaczął od gorszej, nie wiedziałabyś o co chodzi. Więc był u nas dzisiaj Nicolaus i powiedział, że masz potencjał i chętnie przyjmą cię pod swoje skrzydła. Kradną nam również Berry Douglas, więc nie będziesz sama. To  była ta dobra informacja, a teraz przyszedł czas na tą gorszą. Pojutrze wyjeżdżacie do Nowego Jorku.
- Już pojutrze?! - Spanikowałam, słysząc termin wyjazdu. Wszystko działo się za szybko. Nigdzie nie było przystanku, takiego znaku stop, przy którym można by było odpocząć. Przecież jeszcze nie tak dawno temu, mieszkałam w Lafayette. Potem Los Angeles i nagle Nowy Jork? Cholernie cieszyłam się z faktu, że mnie przyjęli. To była ogromna szansa... Ale z drugiej strony nie chciałam opuszczać LA i tego co tutaj mam. Zdążyłam się mocno przywiązać do tego miejsca i ludzi. Pokochałam kalifornijski klimat, tutejszą atmosferę, chociaż czasami dawała w kość, moje, co prawda wynajmowane mieszkanie, ale przede wszystkim do Roberta i Duffa.
- Niestety tak. Wiem, że to nieco za wcześnie, ale już po przyjeździe do Nowego Jorku odbędzie się pokaz, w którym chcą abyś wzięła udział.
- Okey, dziękuję za telefon. Jeszcze się dzisiaj odezwę, ale na razie muszę przemyśleć kilka spraw.
- Jasne, miłego dnia. - Nie zdążyłam podziękować, bo mężczyzna się rozłączył. I tak oto zostałam sama z podjęciem życiowej decyzji. Kompletnie sama, pośród czterech ścian. 


Po południu...
(Muzyka)

Podjęła decyzję. Może było to najgorsze co mogła zrobić, a może najlepsze? Nie wiedziała. Jedno było pewne, była to najtrudniejsza decyzja w jej dotychczasowym życiu. Kiedyś dylematem był wybór rodzaju podwieczorka, między kisielem, a budyniem. Jane tak bardzo chciała wrócić do tych czasów. Teraz nie narzekała, jednak w dzieciństwie wszystko było takie bestroskie, radosne, kolorowe i bajkowe. Lalki, chociaż nie. W kolekcji zabawek panny May przeważały samochodziki, prezenty od taty. 
- Cholera, trzeba się pakować... -Westchnęła cicho, spoglądając na zegarek. - Ale najpierw pójdę do Roberta. - Podniosła się z chłodnej podłogi i zakładając na nogi czarne kowbojki, wyszła.  Nie mogła tak po prostu wyjechać z LA, bez pożegnania z przyjacielem. Miała mu tyle do opowiedzenia, wyjaśnienia, więc wsiadając do taksówki, popędziła do szpitala.
Już z korytarza czuć było charakterystyczny szpitalny zapach. Po salach chodzili ubrani w białe fartuchy lekarze, co również nie należało do przyjemnych widoków. Brunetce źle kojarzyło się to miejsce i szczerze nie chciała tu przychodzić. Jedynym powodem, dla którego przybywała do szpitala był jej przyjaciel.
- Dzień dobry. - Usłyszała serdeczny głos, dobrze znanej sobie pielęgniarki. Odpowiedziała grzecznie i słabo się uśmiechając, ruszyła do sali Roberta. Zastała go tak, jak opuściła czetery dni temu. Leżał bezwładnie na białej pościeli, podłączony do pikającego sprzętu. Na bladą jak śnieg twarz padały mu jasne promienie słoneczne. Taki widok momentalnie powodował u brunetki łzy. Przypominało jej się wszytsko, co przeszedł chłopak.  Nie miał kolorowego życia. Los kopał go w tyłek, za każdym razem, kiedy tylko udało mi się delikatnie podnieść z samego dołu.
- Robert... - Przetarła oczy i złapała go za rękę. - Kiedy się wybudzisz? Kiedy ze mną normalnie porozmawiasz? Proszę wstań z tego łóżka i wróć do nas. - Położyła głowę na sztywnej kołdrze. - Tyle się wydarzyło, odkąd zapadłeś w śpiączkę. Duff  wstąpił do zespołu.  Ja dostałam propozycję pracy w Nowym Jorku i wyjeżdżam z LA już pojutrze. Nawet nie wiesz, jak jest mi trudno, to wszystko zostawić. Ciebie, Duffa...  Będę tam kilka miesięcy i może uda mi się tutaj wrócić. - Uśmiechnęła się delikatnie do nieruchomo leżącego bruneta. Wierzyła, że ją słyszy.  - Teraz jednak muszę się pożegnać. Do zobaczenia Robert. Wracaj do świata żywych. - Pocałowała go delikatnie w policzek.  Jeszcze tylko zostawiła mu małą karteczkę na szafce obok łóżka, w razie gdyby się wybudził i wyszła.


W tym samym czasie, stary, opuszczony magazyn...
(Muzyka)

 
Siedział na zimnej i wilgotnej podłodze, wpatrując się w zniszczony dach. Obok niego leżała młoda dziewczyna. Za młoda.
- Mała, jesteś pewna? - Spojrzał na nią kątem oka. Po raz pierwszy się wahał. Przecież zawsze traktował kobiety niczym szmaty, nic nie warte ścierwa. Tylko jedna dziewczyna w jego dotychczasowym życiu była kimś więcej niż tylko dziwką, jednak było to dawno. Dalej nienawidził kobiet. Nienawidził matki, byłej dziewczyny, obecnych partnerek, a jednak z tą nastolatą było inaczej. Była taka inna. Co prawda chlała za dwóch, wciągała więcej, niż jest piasku na Saharze, co było typowe dla dziewczyn z Sunset Strip, ale była odmieńcem. Była chora. Śmiertelnie chora. Z każdym dniem czuła, jak rak wyniszcza ją od środka. Nie chcąc się dłużej męczyć, brała wszytsko co popadnie, aby tylko przyspieszyć sobie śmierć. Nie liczyła na pomoc ze strony rodziców. Zostawili ją. Siostra również ją opuściła, aby spełniać swoje marzenia. Została sama. Kompletnie sama w wielkim mieście aniołów. Na szczęście znalazła sobie towarzyszka, który się nią zaopiekował. Chłopak za każym razem chciał ją powstrzymywać przed używkami, jednak ona zawsze stawiała na swoim i brała.
- Tak, chcę to zrobić. - Uśmiechnęła się lekko. Jeszcze tylko strzeliła sobie dawkę pana Brownstone'a i była gotowa. - Uśmiechnij się, życie jest piękne. - Zaśmiała się cicho i usiadła na udach chłopaka. Ten tylko przyjrzał się jej zamglonym oczom i wyraźnie posmutniał. - Nie martw się, nic się nie stanie. Pieluch nie będziesz zmieniać. Niedługo i tak umrę. - Pocałowała go delikatnie w policzek. Jeszcze bardziej posmutniał. Widział przed sobą szesnastolatkę z góry skazaną na rychłą śmierć. A przecież była taka młoda. Miała całe życie przed sobą. - Zróbmy to. - Szepnęła mu do ucha, wplatając ręce w jego długie włosy. Nagle wszystko zniknęło. Byli tylko oni i nikt więcej. Nie zwracali uwagi na otoczenie. Po prostu cieszyli się sobą. Każdym oddechem, pocałunkiem, dotykiem. Mieli świadomość, że to może być ten pierwszy i ostatni raz...

___________________________________

Jak widzicie, w opowiadaniu porobiło się troszkę bałaganu. 

Postaram się to Wam jakoś wyjaśnić. 

Otóż niektóre fragmenty są w narracji trzecioosobowej, 

a inne w pierwszoosobowej. Stosuję to od 3 rozdziałów, bo jest mi tak wygodnie.

Nie odczuwam dzięki temu monotonii. 

Dobra, ale przejdę do sedna. 

To co będzie pisane w trzeciej osobie, nie będzie miało żadnego nagłówka. 

Natomiast, kiedy będę pisać w pierwszej osobie, zawsze pojawi się informacja :

*Oczami Duffa*, *Oczami Jane*, *Oczami Izzy'ego* i tak dalej :)

I jeszcze jedno.

Bardzo dziękuję za takie wsparcie w postaci komentarzy. 

Jest mi bardzo miło, kiedy widzę nowe opinie. 

Jednak ostatnio zauważyłam, że osoby, które czytały opowiadanie 

nagle się tutaj nie pojawiają. Smutne. 

Zastanawiam się, czy to moja wina i mojej słabej umiejętności pisarskiej,

czy są inne powody. 
W każdym bądź razie, proszę, pokazujcie się. 
Wystarczy kilka słów, aby dodać mi skrzydeł :) 

A i ostatnia wiadomość. Pojawiła się zakładka z trailer'em, także zapraszam! 

                                                                    Love,

                                                                        Chelle ♡